بررسی سبک زبانی شاهنامه فردوسی

یکی ازمطالبی که دربررسی سبک یک اثر مورد توجه قرار می گیرد، سبک زبانی آن است که شامل سه سطح آوایی، لغوی و نحوی می باشد .فردوسی از شاعران بزرگ ادب فارسی است که بررسی سبک زبانی اشعار وی لازم و ضروری به نظر می رسد امّا تاکنون اثری به صورت مستقل و مدون به این موضوع نپرداخته و تدوین نشده است. این پایان نامه که با استفاده از روش کتابخانه ای و براساس روش توصیفی و تحلیل یافته ها فراهم آمده است در راستای تدوین اثری به سامان و مدون در خصوص ویژگی های سبک زبانی شاهنامه است. و مواردی که به لحاظ زبانی دارای بسامد بوده اند و یا برجستگی داشته اند بررسی شده است. ویژگی های زبانی که در شاهنامه دیده می شود دو دسته اند: یک دسته هنجارهای زبانی دوره ی شاعر یعنی همان ویژگی های سبک خراسانی است مانند: استفاده از «یکی» در مقام نکره، استفاده فراوان از افعال پیشوندی و استفاده از سایر نشانه های قدمت و دیرینگی مانند استفاده از «ابا، ابی، ابر» و موارد دیگر، دسته ای دیگر ویژگی هایی که مخصوص خود فردوسی و در واقع مربوط به سبک شخصی وی است . از جمله:استفاده از صورت ساده ی فعل به جای صورت مرکب مانند:« پناهیدن » مطابقه ی صفت و موصوف مانند : «نهنگان مردمکشان» و ...